امیرالمؤمنین علیه السلام در خطبۀ 114 نهج البلاغه با بیان بسیار زیبایی می فرمایند:«کُلُّ شَئ من الدنیا سِماعُهُ اَعظمُ من عیانه و کُلُ شَئ من الاخرة عَیانَه اَعظمُ مِن سِماعه»

یعنی: تمام کارهای دنیا ـ از نعمت ها، زیورها، ـ شنیدنش بزرگتر از دیدن آن است. یعنی هنگامی که برای انسان از چیزی تعریف می‌کنند و او می‌شنود، آن نعمت را دید می‌فهمد آن‌قدر هم که تعریف کرده‌اند جالب نبوده است. به عبارت دیگر با شنیدن و تعریف دیگران یک جور تصور می‌کرد ولی وقتی آنها را دید فهمید که این‌گونه نیست و بزرگنمائی کرده‌اند.
در فراز دوم روایت نیز می‌فرمایند: وتمام کارهای آخرت، چه بهشت، چه جهنم و چه رضوان الهی و چه غضب خداوند و بالاخره تمام امور آخرتی، دیدنش بزرگتر از شنیدنش است. در ادامه نیز می‌فرمایند: یعنی باید به جای دیدن، شنیدن شما را کفایت کند و به جای غیب، خبر و استماع کفایتتان کند.
در این روایت 4 جمله آمده است که جملۀ اول در مورد دنیا و جملۀ دوم در مورد آخرت است دو جملۀ بعدی هم چون «لفّ و نشر مرتب» است همینطور معنا می‌شود که جمله‌ی اول به دنیا برمی‌گردد و جمله‌ی دوم به آخرت اشاره دارد. یعنی در مورد دنیا، شنیدن باید شما را از دیدن کفایت کند و وقتی امور دنیا را شنیدید احتیاج به دیدن شنیده‌ها نداشته باشید چون بالاتر از آنچه خواهید دید شنیده‌اید. و اگر تمام دنیا این باشد که شنیدن لذت‌هایش بیشتر از دیدنش باشد، وقتی انسان در مورد آن لذت‌ها شنید به آن دست یافته است و دیگر نیازی به حرص و طمع دیدن آنها نیست.

تمام نعمت‌ها و زیبایی های مادی همین‌طور که اگر اول شنید و بعد آنرا دید می‌بیند آن طور هم که می‌گویند نبوده است. اما زیبایی اهل بیت علیهم‌السلام زیبایی روح است و آنقدر این زیبایی انسان را جذب می‌کند که انسان می‌خواهد جانش را فدای آنها کند. گاهی انسان به اشخاصی علاقه‌مند می‌شود که چهره‌ی جذاب و زیبایی هم ندارند اما همینطور مایل است به آنها نگاه کند غافل از اینکه این جذابیت از روح و صفات روحی و کمالات نفسانی آنهاست و کاری به ظاهر افراد ندارد.

در مورد جملۀ دوم نیز تمام امور آخرتی دیدنش اعظم از شنیدنش است. فرمودند: باید شنیدن این امور غیبی شما را کفایت کند. ظاهراً منظور امام علیه‌السلام این است که چون بحث آخرت از امور غیبی و غیر حسی است و هنوز آخرت را ندیده اید پس باید شنیدنش شما را کفایت کند. و شما را به حرکت بیاندازد تا عمل صالح انجام دهید آنچه که شما از آخرت شنیده اید شاید یک صدم واقعیت باشد. در مورد عذاب جهنم هم همینطور، فرض کنید عذاب واقعی آخرت صد برابر آن‌مقداری است که شنیده‌اید و شما بخاطر همین یک در صدی که شنیده‌اید گناه را ترک می‌کنید تا چه رسد به آن صد در صد.
پس شنیدن این اخبار غیبی باید شما را کفایت کند و به عمل صالح و ترک معاصی وا دارد .
آنچه از این قانون کلی در مورد دنیا استثناء می‌شود اولیاء الهی و دیدن حالات و مقامات آنان است زیرا انسان وقتی می‌بیند آنچه را که از خصوصیات و کمالات معنوی آنها شنیده است شوق و ارادت و علاقه‌اش به اولیاء خدا و انسان هایی همچون حضرت امام رحمة‌الله‌علیه و مقام معظم رهبری بیشتر می‌شود و آنچنان آنان را مورد عنایت و لطف خداوند متعال می‌بیند که توصیفش مقدور نیست و آنانکه دیده‌اند و دریافته اند هر چه بگویند باز هم نمی‌توانند حق مطلب را ادا کنند.

حضرت امام رحمة الله علیه نیز فرمودند: من احساس می‌کنم دست خدا از نزدیک روی سر این انقلاب است و هر جا می‌خواهد مشکلی پیدا شود دست خدا را مشاهده می‌کنیم که چطور مشکل را مرتفع می‌کنند. ما هم همان‌وقت که ایشان این مطلب را می‌فرمودند دست خدا را روی سر ایشان مشاهده می‌کردیم که نمی‌توانم برای شما توصیف کنم. انسان به راحتی عنایت امام زمان علیه‌السلام را می‌بیند چرا که جهانی را ایشان باید هدایت می‌‎کردند ولطف خدای متعال اینگونه اقتضا می‌کرد.

اما کسی می تواند از محضر بزرگان استفاده کند که پاک باشد تا با انسان های پاک هم سنخ و نزدیک شود و ماه مبارک رمضان نیز برای پاک شدن است .
خداوند متعال می فرماید:
«یَا اَیُهاالَّذین َآمَنوااتَقوااللَه وَ قُولُوا قُولاً سَدیداً یَصلحُ اعمالَکُم و یَغفِرُلکُم ُذنوبَکم»
یعنی اگر می‌خواهید خدا به شما کمک کند و پاک و طاهرتان کند و اعمالتان را اصلاح کند باید تقوا و تسدید در گفتار داشته باشید. اگر اینگونه بودید وعده‌ی الهی نیز محقق خواهد شد.
این آیه از آیات بی نظیر قرآن کریم است که در هیچ کجای دیگر تکرار نشده است.