یکی از راه‌های درمان حرص "تقویت دین" است. هر مقدار دین انسان تقویت شود و ایمان او به پروردگار بیشتر شود، اطمینان به خدای متعال در وجود شخص بیشتر می‌شود و به دنبال این اطمینان حسن ظن به پروردگار پیدا می‌کند. انسانی که به پروردگار خود امیدوار است او را تکیه گاه خود قرار داده و توکل عملی پیدا می کند یعنی در مقام عمل خدا را وکیل خود قرار داده، به دنبال کسب و کار رفته و از اموال دیگران چشم پوشی می‌کند. پس تقویت دین باعث معالجه‌ی طمع می شود. قرآن کریم در سوره‌ی نساء، آیه‌ی 29  در این زمینه می‌فرماید : « یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَأْکُلُوا أَمْوالَکُمْ بَیْنَکُمْ بِالْباطِلِ إِلاَّ أَنْ تَکُونَ تِجارَةً عَنْ تَراضٍ مِنْکُمْ » یعنی « اى کسانى که ایمان آورده‏اید، اموال یکدیگر را در میان خود به باطل ( از راه نامشروع ) مخورید مگر آنکه تجارتى از روى رضایت میان شما انجام یابد».

این آیه نشان می‌دهد که وقتی شخص به خدای متعال ایمان آورد، دیگر تمایلی به تصرف در مال دیگران ندارد.

در واقع دوری از حرام خواری لازمه ی ایمان انسان است. و مؤمنی که تصرف در مال دیگران را حرام می داند نسبت به آن نیز طمع پیدا نمی کند.

در آیه‌ی 1 از سوره‌ی مائده نیز می فرماید : « یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا أَوْفُوا بِالْعُقُودِ» یعنی « اى کسانى که ایمان آورده‏اید، به پیمان‏ ها و قراردادهاى خود  وفا کنید. ». انسان مؤمنی که به قرآن معتقد است خود را ملتزم به رعایت عهد ها و پیمان هایی که با دیگران بسته است می داند نه اینکه چشم به مال دیگران بدوزد و پایبند اموال آنها باشد. در آیه‌ی 135از سوره‌ی نساء می فرماید : « یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُونُوا قَوَّامینَ بِالْقِسْطِ شُهَداءَ لِلَّهِ وَ لَوْ عَلى‏ أَنْفُسِکُمْ أَوِ الْوالِدَیْنِ وَ الْأَقْرَبینَ » یعنی « اى کسانى که ایمان آورده اید ، به عدل قیام ‏کنید و براى خدا گواهى ‏دهید هر چند به زیان خودتان یا پدر و مادر یا نزدیکانتان باشد  » آنچه ایمان انسان اقتضا می کند شهادت دادن به قسط است. انسانی که طمع به اموال دیگران ندارد در مورد اموال آنها عادلانه شهادت می دهد و به راحتی عنوان می کند که " فلان اموال از من نیست ".

آیاتی که ذکر شد می تواند با یک دلالت ضمنی انسان را به راه کارهای معالجه ی طمع راهنمایی کند.

امام صادق علیه السلام در پاسخ کسی که از ایشان پرسید چه چیزی باعث تقویت ایمان در دل انسان می شود؟ فرمودند :« آن چیزی که ایمان را تثبیت می کند ورع و تقوا است و آنچه ایمان را از دل بیرون می کند طمع است.».

بنابر فرمایش امام علیه السلام نیز تقویت ایمان موجب بیرون راندن طمع می شود. امام صادق علیه السلام در روایت دیگری می فرمایند :« اگر ایمان هیچ ضرری به غیر از فروخته شدن دین به دنیا نداشت ( که انسان دین خود را بدهد و در عوض آن دنیا را بگیرد) باز هم این صفت بسیار مضر بود ».  سپس به آیه‌ی  175 از سوره‌ی بقره اشاره کردند و فرمودند : « أُولئِکَ الَّذینَ اشْتَرَوُا الضَّلالَةَ بِالْهُدى‏ وَ الْعَذابَ بِالْمَغْفِرَةِ فَما أَصْبَرَهُمْ عَلَى النَّارِ » یعنی « آنها هستند که گمراهى را به بهاى هدایت، و عذاب را به ازاى آمرزش خریده اند، چه شکیبا و صبورند برآتش! . »  

اگر این روایت را در کنار آیه نمی دیدیم نمی فهمیدیم که آیه در مورد طمع است و امام  علیه السلام این آیه را برای ما تفسیر نمودند. در روایت دیگری از پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و اله  آمده است که اگر کسی می خواهد بی نیاز ترین مردم باشد باید به آنچه در دست خدای متعال است بیشتر اطمینان داشته باشد تا آنچه در دست مردم قرار دارد . 

پس تقویت ایمان موجب دوری از طمع می شود.